साउदी अरबमा एक नेपालीको दर्दनाक कथा : हजुर म जिउँदो नेपाल फर्किन चाहन्छु यो न्युज देखेर नि नदेखेको जस्तो नगर्नुहोला तपाइ हाम्रो सानो सहयोगले ठुलो गुण लाग्न सक्छ शेर गरी सबै लाई सरकार सामु पुराउन मदद गर्नु होला

भिडियो हेर्न तलको बक्स भित्र क्लिक गर्नुहोस

Loading...

सप्तरी पंसेरा ८ का रामचरण साह मनमा थुप्रै सपना बोकेर साउदी अर्ब पुगे । तर, तीन महिना नपुग्दै उनको सपना चकनाचुर भयो । विदेशिएको ८ महिना भएको छ । तीन महिना नवित्दै एक्कासी पेटमा दुखाई सुरू भयो । र, विपतीले डेरा जमायो । कम्पनिले नाटक गर्छ भनेर उपचारमा पनि लान मानिरहेको थिएन ।

जव एक्कासी उनी मुर्छित/बेहोस भयो त्यस पछि उनका साथिहरूले मुदिरलाई भनेर एम्बुलेन्स बोलायो । र, हतारहतार हस्पिटल लग्यो । चेक जाँच पछि डाक्टरले अल्सरको सिकायत गरे । त्यस पछि अपरेशन कक्षमा लग्यो अपरेशन गर्यो । म अपरेशनवारे अनविग्य छु । वेहोसमा थिए ।

अल्सरको अपरेशन गरेको भन्छ । पेट चिरेको भाग (घाउ) ठूलो छ । म कसरी बुझ्नु र चित बुझाउनु ? अपरेशन गरेको पुर्जा पनि कम्पनीले नै राखेको छ ।

उपचारको क्रममा उनिसँग रहेको ३ हजार रियाल र कम्पनिसँग रहेको २ हजार रियाल पनि उपचारमै खर्च भएको मुदिरले भने । कम्पनिले एम्बुलेन्सको खर्च बाहेक एक सुक्को उपचार खर्च व्यहोरेको छैन् ।

एक महिना भन्दा बढी हस्पिटलमा बस्यो । घाउ राम्रोसँग निको पनि भएको थिएन खर्चको अभावले हस्पिटलबाट बाहिरिनु पर्यो । डाक्टरले केहि महिनाको लागि खान पुर्जिमा लेखी दिएको औषधी पनि खर्च अभावको कारण रेगुलर खान पाएन् । साथीभाईले नै कति सहयोग गरून् । घरबाट आमाबुवाले जग्गा बेचेर पठाई दिएको पैसानी सक्यो ।

गरिबको छोरा जग्गा जमिन पनि खासै छैन् । उता नेपालमा आमाबुवा चिन्ताको सोगले थलिएको छ । यता विदेशमा रामचरण थपउपचारवीना र नेपाल फर्किन ८ महिना देखि संसार गुहारी सकेका छन् । तर, पनि कुनै सीप चलेको छैन् रामचरणको । विवश र आजित छन् यतिवेला उनी खाँडी मुलुकको साउदी अर्बमा ।

उनको अपरेशन गरेको पेट फेरि दुखन थालेको छ । हस्पिटलको पुर्जी र खुरूज पेपर पनि कम्पनीले कतै उजुरी गर्छन् कि भनेर खोसेको छ । हस्पिटलमा जाँदा पुरानो अपरेशन गरेको पुर्जी माग्छ । नयाँ हस्पिटलमा जाँदानी अपरेेशन पुर्जा र खुरूज पेपर खोज्छन् म त अपरिचित भएकोछु हजुर म कसरी बाँच्नु र नेपाल फर्किनु कुनै उपाय छैन् ? उनले भने – कम्पनीले कुनै वास्ता गर्दैन् । एजेन्टको फोन लाग्दैन् । मेन्पावरमा फोन गरे, कम्पनी नै टेर्दैन् भन्छ ।

कैयौं पटक एम्बेसी धाएको छु वास्ता गर्दैन् । नेपाल पठाउन १४ हजार रियाल कम्पनीलाई तिर्नु पर्छ एम्वेसीको कर्मचारीले भन्छ । कहाँबाट त्यत्रो पैसा तिर्नु । न तिर्न सक्छु न नेपाल फर्किन्छु । जीवनको आस मारिसकेको छु । नेपालमा जस्तो छ छदैं छ विदेशमा पनि पैसा ठग्ने र जानै जाने गरी घुसखाने चलन छ । भावुक स्वरमा उनले भने के गर्ने हजुर म जिउँदो घर अर्थात नेपाल फर्किन चाहन्छु ।

सप्तरी छातापुरका एजेन्ट फनिलाल साहले १३०००० एक लाख तीस हजार पैसा लिएर काठमाण्डौ ललितपुर कुपनटोलमा रहेको द.न.३१८/०५९/०६० को अल्जाफर मेन्पावरबाट अलमुनियम फैक्ट्रीमा लेबर कामको लागि आठ घण्टाको १००० तलवको एग्रिमेन्ट नेपालबाट बनाएर पठायो । तर, उनले भनेको सेलरी कहिले पाएन ।

न त भनेको काम नै पायो । लेबर कुल्लीको काम गरिरहेका छन् । महिने पिच्छे उनले कहिले सेलरी पाउँदैन्, पाएन पनि । तीन चार महिनामा कम्पनिले सेलरी दिन्छ त्यो पनि पुरै दिदैन् । पुरै सेलरी माँग्दा कम्पनीको मुदिर हामी नेपाली कामदारमाथि जाई लाग्छ । दुख पिडा र मान्सिक यातना दिन्छ । कम्पनिको आईडी कार्ड र एकमा खोसेर बदमास बंगाली,मिश्रीहरूको अप्ठयारो ग्रुप र ठाउँमा हालेर थप पीडा दिन्छ ।

त्यसैले केही बोल्नु भन्दा सहेरै बस्नु परेको छ । अझैं पनि कति दिन दिनभरी काम गर्यो रातमा भोकै बस्नु पर्ने हुन्छ । नातागोता साथीभाईहरूबाट सापट मागेर कति दिन साउदि अर्बमा/विदेशमा बाँच्नु ? दिन दोगुणाले दुख बढेको छ । पिडीत रामचरणले आफू जिउँदो लास सरी बाँचीरहेको बताए ।

यति ठूलो अप्रेशनको बाबजुद पनि कम्पनीले कुनै खर्च दिएको छैन् । उल्टो नेपाल फर्किन सास्ति खेप्नु परेको छ । आफ्नै खर्च जुटाएर एेनतेन बाँचेको छ । घर जान्छु भन्दा पनि जान दिएको छैन् । कतै मेरो यो हालतको बारेमा खबर गर्दा नि कम्पनीले थप पिडा दिन्छ । ठाउँ नै चेन्ज गरी दुख दिन्छ ।

नेपालबाट भनेर आएको तलव नी छैन् । थोरै तलव दिन्छ कम्पनीले । त्यसमा पनि कसैले पोल लगायो भन्ने काम गरेको ज्याला पनि काट्ने गरेको छ । नेपाल एम्बेसी धाएको ६ महिना भैसक्यो । तर, हाम्रै देशको कर्मचारीले सहयोग गरेको छैन् एम्बेसीमा । सबै पैसा म व्यहोर्छु भन्दानी कुनै चासो देखाउदैन् ।

तस्वीरमा भएको वैदेशिक रोजगार गर्न गएको एक नेपाली युवा रामचरणको कारूणिक व्यान जस्ताको त्यस्तै प्रस्तुत छ । उनी अहिले साउदी अर्बको लाफ्टा नाजाह फैक्ट्रीमा(lafta najah factory)छन् । फ़ोटो :राजेश बिद्रोही

Loading...